Βιβλία στην τάξη - Το παραμύθι με τα χρώματα

Με τις μικρές τάξεις πολύ συχνά διαβάζουμε στο μάθημα των εικαστικών, μιας και τα βιβλία είναι κατά τη γνώμη μου νούμερο ένα πηγή ερεθισμάτων και συναισθημάτων. Πολλά βιβλία θα αποτελέσουν αφορμή για ωραίες συζητήσεις και εικαστικές δημιουργίες. Ένα από τα πρώτα που χρησιμοποίησα είναι ένα πολύ παλιό (πρώτη έκδοση το 1976) αλλά αγαπημένο βιβλίο, το Παραμύθι με τα Χρώματα, του Αλέξη Κυριτσόπουλου, από τις εκδόσεις Κέδρος (μπορείτε να διαβάσετε ένα πολύ ωραίο άρθρο για το βιβλίο εδώ).

Το ουράνιο τόξο χαρίζει στον κόσμο τα χρώματά του. Όμως οι άνθρωποι έπαψαν πια να το προσέχουν. Λυπημένο λοιπόν, αποφασίζει να φύγει, παίρνοντας μαζί του όλα τα χρώματα από παντού. Η βροχή που ακολούθησε ξέπλυνε τον κόσμο, αφήνοντας μόνο άσπρο, μαύρο και γκρι πίσω της. Τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να ταξιδέψουν για να βρουν το ουράνιο τόξο και να το φέρουν πίσω. Άραγε, πώς θα το καταφέρουν; Και πώς θα ήταν να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς χρώμα;

Το βιβλίο αυτό δίνει αφορμές να μιλήσουμε για ένα σωρό πράγματα. Για το χρώμα στη ζωή μας, το χρώμα στην τέχνη, το ουράνιο τόξο, το πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς χρώματα, μέχρι και για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας (υπάρχει μια σκηνή όπου το κορίτσι της παρέας πέφτει και οι υπόλοιποι την κοροϊδεύουν - σε ερώτηση για το τι δεν μας άρεσε στην ιστορία, δεν παραλείπουμε να το επισημάνουμε!). Όταν όμως ρωτήσω "τι σας άρεσε περισσότερο;", τα περισσότερα παιδιά λένε αυτό:

Στο τέλος, ζητάω από τα παιδιά να ζωγραφίσουν μια εικόνα όπου ο κόσμος είναι από τη μια χρωματιστός και από την άλλη ασπρόμαυρος, ενώ το ουράνιο τόξο ταξιδεύει και φέρνει μαζί του τη χρωματιστή βροχή, προσθέτοντας ό,τι άλλο από την ιστορία τους έκανε εντύπωση. Και τα έργα που προκύπτουν είναι απίθανα.

   

Το επόμενο έργο το ζωγράφισε ο Α., 7 ετών με σύνδρομο Asperger, που όλη τη χρονιά δε θέλησε να συμμετέχει στο μάθημα. Η φορά που διαβάσαμε το παραμύθι ήταν από τις λίγες που με άκουσε με προσοχή και έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτό που κάναμε.

                                           

Κι εδώ μία από τις αγαπημένες μου. Ο κόσμος ασπρόμαυρος και θλιμμένος - όμως το χρώμα και η χαρά της ζωής έρχονται από μακριά...