Μισές ζωγραφιές... βρήκαν ζωγράφους

Αγαπάμε τα βιβλία. Με εικόνες ή χωρίς, τα βιβλία είναι αντικείμενα που μιλούν στην ψυχή κάθε παιδιού, από του πιο μικρού έως του πιο μεγάλου. Το βλέπω κάθε φορά που θα πάρω μαζί μου βιβλίο στην τάξη. Τα παιδιά αγαπούν τη φωναχτή ανάγνωση, και όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται από πλούσια εικονογράφηση, το ενδιαφέρον τους εκτινάσσεται.

Τι γίνεται όμως όταν ένα βιβλίο δεν αφηγείται μία ιστορία; Και όχι μόνο αυτό, αλλά και οι εικόνες του ζητούν από εμάς να τις φανταστούμε και να τις ολοκληρώσουμε;

Ο λόγος για το "Μισές ζωγραφιές ψάχνουν ζωγράφους", μία υπέροχη ιδέα της Αγγελικής Μπόζου, όπου τα παιδιά καλούνται να παίξουν με τις σελίδες του βιβλίου και να δημιουργήσουν τα δικά τους έργα πάνω σε ζωγραφιές που έμειναν στη μέση ή και στην αρχή.

Την Αγγελική Μπόζου την ξέρουμε από την αγαπημένη "κυρία Ζωγραφιά Βλεφαρίδου", μια καταπληκτική σειρά βίντεο για την τέχνη που μας κράτησε πολλές φορές συντροφιά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τόσο εμένα και τα παιδιά μου, όσο και τις τάξεις μου στην τηλεκπαίδευση αλλά και δια ζώσης, όποτε είμαστε τυχεροί και έχουμε προβολέα στην τάξη. Ενθουσιάζονται όλα, μικρά και μεγάλα παιδιά. 

Πρόκειται για μία άρτια δουλειά με χάρτινα pop up, κινούμενες ζωγραφιές και stop motion βίντεο. Σε συνδυασμό με έξυπνους διαλόγους και πολύ όμορφη μουσική (Θάνος Κοσμίδης) μαθαίνουμε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την τέχνη και γεμίζουμε έμπνευση για σούπερ δημιουργίες.

Δείτε εδώ ένα από τα βίντεο της σειράς:

Μετά την κυρία Βλεφαρίδου, η Αγγελική επιμελήθηκε άλλο ένα εξαιρετικό project, το "Δες, άκου, σκέψου και φαντάσου" :

Κάθε φορά που βλέπουμε ένα από τα βίντεο, στο σπίτι επικρατεί ένα δημιουργικό χάος, καθώς τα παιδιά ψάχνουν για χρώματα, χαρτιά, ψαλίδια κλπ. Όταν λοιπόν μάθαμε για το "βιβλίο της κυρίας Βλεφαρίδου" δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αποκτήσουμε (εις διπλούν), ως μεγάλοι θαυμαστές της.

Αν κάποιος νομίζει ότι είναι ένα απλό βιβλίο ζωγραφικής για χρωμάτισμα, σαν τις ασπρόμαυρες φωτοτυπίες που μοιράζονται συχνά (δυστυχώς) στο σχολείο, κάνει λάθος. Οι σελίδες του σε καλούν να τις φανταστείς. Να συνεχίσεις τη ζωγραφιά που υπάρχει εκεί, να την αλλάξεις, να την μουντζουρώσεις αν θες, να την κόψεις ή να κολλήσεις. 

Όταν τα έδωσα στις κόρες, δεν τους έδωσα καμία οδηγία. Διαβάσαμε μαζί τις πρώτες σελίδες, ένα μικρό λεξικό με εικαστικούς όρους, και αυτό μόνο. Τις άφησα να κάνουν στο βιβλίο ό,τι θέλουν. Η μικρή κόρη το δουλεύει με πιο αυθόρμητο (τσαπατσούλικο;) τρόπο, η μεγάλη το προσέχει λίγο περισσότερο, και οι δυο πάντως το κατευχαριστιούνται. Είναι ένα "εργοστάσιο ιδεών", ανάμεσα σε όλα τα άλλα μπλοκ ζωγραφικής, τετράδια, χαρτάκια κλπ (ναι, από το χάος δεν ξέρω πώς θα καταφέρουμε να γλιτώσουμε).